“‘De magie van San Pedro de Atacama’

In het tijdsbeloop van 1,5 uur zien we een scala aan geisers. Grote, kleine, gaten in de grond die op kleine poeltjes lijken en uitstekende stenen geisers die bestaan uit lagen mineralen waar het water hier vol mee is. Constant actieve geisers en geisers die om de paar minuten een soort van stoomuitbarsting hebben. De waterdruppeltjes die erbij vrij komen, zijn als vuurwerkvonkjes.

Naarmate de tijd vordert, maakt ook de kou zich van me meester. Mijn vingers zijn gevoelloos, mijn nagels paars, mijn tenen voel ik niet meer als ik een stap zet en mijn bril is constant beslagen. Het borrelende geiserwater ziet er opeens heel aantrekkelijk uit.

Op het moment dat ik echt niet meer kan, is daar de zon. De zon die een magische gloed laat schijnen door de stoom van de geisers. De zon die mijn lijf weer tot leven wekt.

Langzaam krijg ik wat gevoel in mijn wangen, mijn handen. Mijn tenen zijn ver heen, die hebben nog minstens een uur nodig voordat de tinteling stopt. Mijn vriendinnen bekijken me grinnikend terwijl ik met open armen de zon ontvang. Mijn hoofd ontdooit en kan weer meer voortbrengen dan alleen het woord ‘koud’. Het licht heeft een sprookjesachtig effect op de stoomkolommen die uit de geisers omhoog komen. Dit is indrukwekkend. Dat de aarde dit kan voortbrengen, is indrukwekkend. De kou, de stoom, de lichtinvallen. Indrukwekkend. Dat mijn lijf langer dan vijf minuten -10° aankan, is indrukwekkend.

San Pedro de Atacama is een aaneenschakeling van verrassingen. Van verwondering. Na het geiseravontuur, staan we in de middag in Valle de la Luna (Valei van de Maan) steenformaties te bewonderen. Lopen we door woestijnzand. Horen we zout knisperen in de zoutmijnen. Allemaal bij 24 graden, in een korte broek en met een petje op tegen de zon. Het is alsof ik twee verschillende levens heb geleid op één dag.

Het is ervaring op ervaring. Ik raak in de greep van de energie. Er is stilte, ruimte, schoonheid. Ik schakel af. Mijn hoofd wordt helder. Ik kom weer tot de essentie. Een essentie die ze hier bewaren, waar ze zorg voor dragen. De natuur is het centrum van waaruit alles leeft. Toeristen krijgen niet eens de kans om ook maar een plasticje ergens achter te laten. De zorg voor de natuur wordt tot op de minuut gepland.

Wanneer we op dag twee bij de meren Luna Cejar Luna Piedra aankomen, is het 11u37. Ons ticket gaat in op 11u40 en we moeten drie minuten wachten voor een gesloten slagboom. Eenmaal in het park zijn de instructies helder: achteruit inparkeren, zwemkleding aantrekken en eerst naar Laguna Piedra waarin we niet mogen zwemmen. We mogen ook niet verder lopen dan het uitkijkpunt. Hier hebben we 15 minuten. Dan door naar het Laguna Cejar. Daar kunnen we gaan drijven in het zoute water. De beschikbare tijd voor het hele badder ritueel: 30 minuten. Die hebben we nodig, het ijskoude water trotseren kost moeite.

Na gewichtloos drijven komen we er tintelend, met een rode huid en hernieuwd uit. We drogen ons in de zon en hebben nog tien minuten voor de laatste fase: een 30 seconden durende koude douche voordat we om uiterlijk 13u weer het park uit moeten zijn.

Met slechts één druk op de doucheknop spoelen we zo snel mogelijk al het opgedroogde zout van ons lijf. Een parkmedewerker ziet er op toe dat we echt maar één keer op de knop drukken. Je moet ervoor zorgen dat je de knop goed indrukt, want een tweede poging is uit den boze. Er mag alleen water gedronken worden, alle andere dranken, drones, zonnebrandcrème en eten zijn verboden.

Toen we op dag één vanuit Calama, waar het vliegveld ligt, naar San Pedro de Atacama reden, zagen we aanvankelijk kapotte autobanden, vuilnis en meerdere gedenktekens langs de weg. Een mooi, aanvankelijk zanderig gebied. Mooi op de vervuiling na. Mooi, zonder dat het al inspireert. Idyllisch als je wegdenkt dat er met regelmaat iemand hier langs de weg herdacht wordt. Het kon niet doen vermoeden welke schoonheid we gedurende vier dagen in ons op zouden nemen.

Een hhallucinante autorit tussen steenformaties met daarna een prachtig uitzicht over zandduinen, rotsen en kloven in Valle de la Muerte ( de valei van de dood). De weg naar de meren Miscanti en Miñques is prachtig. We stoppen op een verlaten stuk waar de gelige graspolletjes langs de weg oplichten alsof het zonnebloemen zijn. Waar het uitzicht aan het einde van de verlaten donkergrijze asfaltweg, wederom afgemaakt wordt door een prachtige berg. Het water in de meren is vlak als een spiegel. De kleuren gaan van groen naar alle schakeringen van blauw. De wind heeft het ijs rondom het meer tot punten uitgesleten.

De bergen op de achtergrond zijn stil, wit. Door de sneeuw lopen vicuñas, een soort kleine lama’s. Rode stenen, water, ijs en besneeuwde bergen op de achtergrond in het park Piedras Rojas (rode stenen, geen verrassende naam). De strakke heldere sterrenhemel ’s nachts, die volgt op zonsondergangen waarbij rotsen langzaam roze kleuren.

Een Chileense vriendin zei voordat ik ging: ‘Mensen willen daar blijven. Als je er bent ga je dat overwegen, let maar op’. En ja, het gaat even door mijn hoofd. Wat nou als ik in deze rust blijf, mijn dagen simpeler maak. Schoner. Dagelijks over zandpaadjes in plaats van straatstenen slenteren. Dagelijks uitzichten die de ziel voeden.

Een paar uur later zit ik toch weer in het vliegtuig naar Santiago. Vier dagen voelen als maanden van indrukken, gedachten en realisaties. Een reset. Het vliegtuig stijgt op. Terug naar de hectiek en de orde van de dag.