“‘‘Zonder actie is de formele erkenning van Palestina niets meer dan een leeg gebaar’’

Op 22 september 2025 stapte premier Bart De Wever op het wereldtoneel van de VN-top in New York en kondigde aan dat België Palestina formeel erkent. Formeel, niet officieel. Dat verschil is gigantisch en moet duidelijk zijn, schrijft politiek activist Sidi El Omari. Hij roept de Belgische regering op ‘te stoppen met toneelspelen, met wachten, met de hypocrisie en dubbele standaarden.’

Het formeel erkennen van Palestina klinkt indrukwekkend, maar het is slechts toneel. Officieel daarentegen betekent wettelijk: parlementaire goedkeuring, internationale afspraken en juridische erkenning. En daar wringt de schoen, want wettelijk gebeurt er nog steeds niets.

België kiest dus voor een symbolisch applausmoment, maar zelfs dat, een simpel applaus, kon premier De Wever niet opbrengen. Nee, hij kiest er liever voor om de hand te schudden van het zogenaamde “kant van het licht”, om aan “realpolitik” te kunnen doen…

Kortom, België speelt theater, terwijl Palestijnen al meer dan 77 jaar lijden onder onderdrukking, bezetting en geweld.

Waarom de VN-top symboolpolitiek is

Laat het duidelijk zijn: deze VN-top is pure symboolpolitiek. De wereld kijkt toe, applaudisseert en keert terug naar zijn eigen zaken, terwijl de bevolking van Palestina geen stap dichterbij vrijheid of veiligheid komt.

Zelfs de Palestijnse president Mahmoud Abbas mocht niet fysiek aanwezig zijn; de VS weigerde hem een visum. Als zelfs de leider van het land dat zogenaamd erkend moet worden geen toegang krijgt, wordt meteen duidelijk dat deze erkenning niets betekent. Het helpt niemand in Palestina, stopt geen bombardementen, opent geen water- of voedselkanalen en redt geen enkel leven. Integendeel, het versterkt de illusie dat er iets gebeurt terwijl de realiteit volledig wordt genegeerd.

Kortom, de VN-top was een podium voor De Wever en de andere leiders: een kans om goed voor de dag te komen, hun eigen bevolking die al maanden op straat komt te paaien, maar in de praktijk geen enkele effectieve actie te ondernemen.

De Wever stelde voorwaarden: Palestina mag pas wettelijk erkend worden als alle gijzelaars zijn vrijgelaten en Hamas uit het bestuur verdwijnt. Dat klinkt logisch voor wie niet verder kijkt, maar de feiten liegen niet. Hamas zit alleen in Gaza. Op de Westelijke Jordaanoever is er geen sprake van Hamas. Het is alsof je een kleine groep vandalen in Luik verantwoordelijk zou houden voor heel België.

Toch legt België de hele Palestijnse bevolking onder één noemer en zegt: eerst dit, dan dat. Wie houdt de Palestijnen gevangen? Israël. Wie vernietigt hun huizen, infrastructuur en voedselvoorziening? Israël. Zolang Israël doorgaat met bombarderen, blokkades en bezetting, kan geen enkele Palestijn voldoen aan deze voorwaarden.

Het resultaat is schrijnend: België blijft wachten en kijkt toe, terwijl mensen sterven.

De hypocrisie van België

Door voorwaarden te stellen schuift België de schuld op het Palestijnse volk. Alsof de slachtoffers van 77 jaar verdrijving en onderdrukking eerst een examen moeten afleggen voordat ze erkend kunnen worden. Dat is niet alleen hypocriet, het is wreed.

Premier De Wever, als grote liefhebber van het oude Romeinse rijk, zou maar al te goed moeten weten dat er al sinds die tijd sprake was van Palestina. En toch doet hij alsof erkenning een beloning is die eerst verdiend moet worden.

Daarbovenop komt zijn Vlaams-nationalistische ideologie. Zijn droom van een onafhankelijk Vlaanderen wordt gecombineerd met een houding waarin hij de Palestijnse bevolking probeert de les te spellen over wanneer zij al dan niet erkend mogen worden.

Het resultaat? Het is alsof je een kind dat honger lijdt eerst zegt: stop met huilen, dan mag je eten. Palestijnen krijgen al decennia geen echte steun, terwijl België toneel blijft spelen en zichzelf goed voor de dag laat komen.

België had Palestina al in 1948 moeten erkennen, toen de eerste massale verdrijvingen plaatsvonden. Daarna opnieuw in 1967, na de bezetting van Gaza en de Westelijke Jordaanoever. In de jaren tachtig had erkenning moeten komen na de eerste intifada, en begin tweeduizend, na de tweede intifada. Ook in 2008-2009, tijdens Operatie Cast Lead, had België moeten handelen.

Elke keer dat Palestijnen werden gebombardeerd, uitgehongerd of van hun huizen verdreven, bleef België passief. 77 jaar later praten we nog steeds over formele erkenning. Het is 77 jaar te laat!

(Lees verder onder de leestip)

‘De erkenning van Palestina blijft steken in mistig gefoezel’

Is het Gaza-akkoord een succes of een gemiste kans?

3 sep. 25

Israël bepaalt de voorwaarden

Het cynische is dat België alles in de handen van Israël legt. In de praktijk betekent dit dat België wettelijk niets zal ondernemen zolang de genocide doorgaat.

Israël houdt de Palestijnen gevangen, blokkeert voedsel, water en medische hulp , laat geen onafhankelijke waarnemers toe in Gaza en voert een grondoffensief dat steeds meer doden eist.

Sinds 7 oktober 2023 worden Palestijnen in Gaza massaal afgeslacht. Officiële cijfers spreken van 65.000 doden, maar experts, waaronder VN-rapporteur Francesca Albanese, schatten het werkelijke aantal dichter bij 680.000. Meer dan 75 procent daarvan zijn vrouwen en kinderen, de meest kwetsbaren.

Het schrijnendste is misschien wel dat tienduizenden anderen onzichtbaar blijven. De 65.000 officiële slachtoffers zijn namelijk degenen die geïdentificeerd zijn, met een naam, geregistreerd op papier. Maar overal liggen lichamen onder het puin, mensen die vermist worden, mensen die nooit geïdentificeerd en geregistreerd konden worden, slachtoffers die simpelweg niet bestaan in de statistieken. Hun verlies wordt niet erkend, hun lijden blijft onzichtbaar.

Reken zelf: 680.000 doden in 716 dagen betekent gemiddeld 950 mensen per dag, 39 per uur. Elk uur sterft een nieuwe groep onschuldige mensen. Wie dit nog een conflict of oorlog durft te noemen, stopt bewust het hoofd in het zand en is per definitie medeplichtig.

Tweestatenoplossing wordt onmogelijk

Terwijl België blijft wachten op voorwaarden die Palestijnen nooit kunnen vervullen, gaat Israël onverstoord verder. Die voorwaarden zijn onmogelijk zolang Israël doorgaat met bombardementen, bezetting en het uitbreiden van illegale nederzettingen. Zolang de Westelijke Jordaanoever de facto wordt ingenomen en de landsgrenzen van 1967 niet worden hersteld, is de zogenaamde tweestatenoplossing niets meer dan gebakken lucht. Netanyahu verklaart openlijk dat er nooit een Palestijnse staat zal komen en wil nu ook gebieden ten oosten van Jeruzalem annexeren, waardoor de Westelijke Jordaanoever praktisch wordt losgekoppeld van de stad.

Tegelijkertijd dringen extreemrechtse ministers zoals Itamar Ben-Gvir en Bezalel Smotrich aan op snelle annexatie van de Westelijke Jordaanoever. Ze pleiten voor het volledig ontmantelen van de Palestijnse Autoriteit en stellen dat alleen Israëlische soevereiniteit over Judea en Samaria een passend antwoord is. Judea en Samaria is de historische, bijbelse naam voor het gebied dat vandaag officieel bekendstaat als de Westelijke Jordaanoever. Dit gebied is niet in handen van Hamas, maar wordt bestuurd door de Palestijnse Autoriteit en is politiek en administratief gescheiden van Gaza. De term Judea en Samaria wordt door extreemrechtse Israëlische politici gebruikt om hun claim op het gebied te legitimeren. Deze radicale standpunten versterken Netanyahu en zetten extra druk op de regering.

En terwijl dit alles gebeurt, blijft België passief. Het wacht op condities die Palestijnen nooit kunnen vervullen, legt hen voorwaarden op in plaats van Israël verantwoordelijk te houden en speelt politiek toneel. Ondertussen worden miljoenen mensen beroofd van hun land, leven ze onder bombardementen en blokkades, en sterven velen terwijl de internationale gemeenschap toekijkt.

Hongersnood en genocide genegeerd

De VN erkent dat Gaza in hongersnood verkeert en een onafhankelijke commissie van VN-experts spreekt in een recent rapport over genocide. Maar in De Wevers toespraak wordt daar met geen woord over gerept. België zwijgt. Het land dat zich voordoet als voorvechter van rechtvaardigheid staat “machteloos” toe te kijken, terwijl vrouwen en kinderen in Gaza sterven van honger, door bombardementen en gebrek aan medische zorg.

Formele erkenning zonder actie is niets meer dan een leeg gebaar, een mooie foto voor de pers terwijl de realiteit op het terrein volledig wordt genegeerd.

België faalt volledig. Geen halve tinten grijs, gewoon falen. Formele erkenning zonder daden is geen moed, het is theater. De voorwaarden die men Palestijnen oplegt zijn onmogelijk zolang Israël ongestraft verdergaat met bezetting, bombardementen en genocide. De VN-top is intussen verworden tot een podium om ego’s op te poetsen, geen plek waar Palestijnen hun redding vinden. 77 jaar te laat erkennen, 77 jaar te laat handelen, dat is de Belgische realiteit!

Het is zwart of wit. Of België kiest eindelijk voor rechtvaardigheid, of het staat aan de kant van de beulen. Er is geen middenweg meer. Echte actie betekent onmiddellijke, onvoorwaardelijke erkenning van Palestina, sancties tegen Israël en onverbiddelijke druk op alle fronten: economisch, cultureel en wetenschappelijk. Stop met toneelspelen. Stop met wachten. Stop met hypocrisie en dubbele standaarden. Palestijnen sterven niet morgen, maar nu, elke minuut opnieuw!

En als dit niet gebeurt, dan draagt België niet alleen schuld aan politieke lafheid, maar bloed aan zijn handen. Bloed van vrouwen, mannen, kinderen, hulpverleners en journalisten die sterven terwijl België persconferenties organiseert. Het excuus van ‘we hadden het anders moeten aanpakken’ zal later even goedkoop klinken als alle leugens waarmee genocides uit het verleden werden gebagatelliseerd. Dit is 77 jaar bezetting en bijna 2 jaar genocide in real time! Wie nu nog zwijgt, kiest kant, en die kant is die van de dader, en niet “de kant van het licht”!

Sidi El Omari is content creator, opiniemaker, politiek activist en humanitaire hulpverlener

De meningen en standpunten in deze opiniebijdrage zijn die van de auteur en weerspiegelen niet noodzakelijkerwijs die van de MO*redactie.

Word proMO*

Vind je MO* waardevol? Word dan proMO* voor slechts 4,60 euro per maand en help ons dit journalistieke project mogelijk maken, zonder betaalmuur, voor iedereen. Als proMO* ontvang je het magazine in je brievenbus én geniet je van tal van andere voordelen.

Meer weten over proMO*lidmaatschap?

Je helpt ons groeien en zorgt ervoor dat we al onze verhalen gratis kunnen verspreiden. Je ontvangt vier keer per jaar MO*magazine én extra edities.

Je bent gratis welkom op onze evenementen en maakt kans op gratis tickets voor concerten, films, festivals en tentoonstellingen.

Je kan in dialoog gaan met onze journalisten via een aparte Facebookgroep.

Je ontvangt elke maand een exclusieve proMO*nieuwsbrief

Je volgt de auteurs en onderwerpen die jou interesseren en kan de beste artikels voor later bewaren.