“‘‘Israël heeft geen intentie om zich aan verdragen te houden’’

Met de val van Bashar al-Assad in december zag Israël zijn kans schoon om zijn militaire invloed in Syrië uit te breiden. Wat officieel wordt gepresenteerd als een defensieve operatie om de grens te stabiliseren, lijkt in werkelijkheid een strategische zet om controle te winnen over cruciale gebieden in Zuid-Syrië. Israëlische troepen zijn de VN-bufferzone in de Golanhoogten binnengedrongen, dorpen worden ontruimd en militaire posities ingenomen. Dit is niet alleen een schending van het internationaal recht, maar ook een gevaarlijk precedent dat de stabiliteit in de regio bedreigt.

Israël heeft al decennialang een belang in Syrië, met name in de Golanhoogten, die het sinds 1967 bezet houdt. De val van de Syrische regering creëert een machtsvacuüm dat Israël niet alleen als een kans ziet om zijn eigen veiligheid te waarborgen, maar ook om zijn strategische positie te versterken. Dit soort interventies is geen nieuw fenomeen: Israël heeft eerder geopolitieke crises in buurlanden gebruikt om zijn invloed te vergroten, of het nu gaat om Libanon, Gaza of de Westelijke Jordaanoever.

Door minderheden zogenaamd te “beschermen”, creëert Israël verdeeldheid binnen Syrië en verzwakt het de nationale cohesie.

Israël beweert dat het handelt om de veiligheid van minderheden zoals de Druzen in Syrië te beschermen. Netanyahu verklaarde recentelijk dat Israël geen dreiging tegen deze gemeenschap zal tolereren en militaire aanwezigheid zal handhaven in delen van Zuid-Syrië. Dit narratief dient als een rechtvaardiging voor Israëls interventie, maar in werkelijkheid is het onderdeel van een bredere verdeel-en-heersstrategie.

Dit is niet de eerste keer dat Israël probeert minderheden in de regio te gebruiken voor zijn geopolitieke doelen. In de jaren ’70 stelde de Israëlische minister Yigal Allon al voor om een pro-Israëlische Druzen-staat in Zuid-Syrië op te richten, een project dat uiteindelijk faalde. Heit project kreeg geen publieke steun van Druzen, noch in Syrië, Libanon, Israël of elders in de regio. Toch lijkt dit oude plan opnieuw relevant te worden nu Israël actief invloed probeert uit te oefenen op deze bevolkingsgroep. 

Door minderheden zogenaamd te “beschermen”, creëert Israël verdeeldheid binnen Syrië en verzwakt het de nationale cohesie. Het zorgt ervoor dat lokale gemeenschappen afhankelijk worden van Israëlische bescherming, waardoor Israël zich kan positioneren als een onmisbare speler in de regio.

Koloniale ambities onder het mom van veiligheid

Israël presenteert zijn militaire acties altijd als noodzakelijke veiligheidsmaatregelen, maar het patroon van territoriale uitbreiding en langdurige militaire aanwezigheid spreekt een andere taal. Dit is geen kortetermijnoperatie maar een berekende strategie om de Syrische soevereiniteit uit te hollen en Israëls regionale invloed te vergroten.

De VN-bufferzone in de Golanhoogten is een internationaal erkend neutraal gebied, bedoeld om verdere escalatie tussen Syrië en Israël te voorkomen. Dat Israël deze grens nu zonder gevolgen kan overschrijden, illustreert hoe de internationale gemeenschap haar eigen afspraken niet afdwingt. Dit is dezelfde internationale gemeenschap die van andere landen verwacht dat zij zich aan het internationaal recht houden.

De annexatie van grond en de ontruiming van Syrische dorpen in deze regio laten zien dat Israël geen intentie heeft om zich aan verdragen te houden. De schending van de wapenstilstandsovereenkomst van 1974 en de VN-resoluties met betrekking tot de Golanhoogten worden in de praktijk niet bestraft. Dit creëert een gevaarlijk precedent, niet alleen voor Syrië, maar voor heel het Midden-Oosten.

De uitdaging voor Syrië: samenhang en weerstand

Syrië staat voor de dubbele uitdaging van wederopbouw en het behoud van nationale eenheid. Na jaren van conflict en verwoesting blijft het land kwetsbaar voor buitenlandse inmenging, met name door Israël, dat strategisch inspeelt op de instabiliteit. De Israëlische interventies gaan verder dan zelfverdediging, ze passen in een bredere strategie van regionale controle en beïnvloeding.

Ondanks de oorlog, externe druk en pogingen tot fragmentatie blijft de Syrische bevolking veerkrachtig. Zelfs in gebieden waar Israël zijn invloed probeert uit te breiden, benadrukken inwoners hun Syrische identiteit en verzetten ze zich tegen elke poging tot opsplitsing van hun land. Dit verzet is essentieel om verdere fragmentatie en blijvende buitenlandse overheersing te voorkomen.

Een verdeeld Syrië zou niet alleen rampzalig zijn voor de Syriërs zelf, maar ook voor de stabiliteit van de hele regio. Geschiedenis toont aan dat buitenlandse interventies vaak leiden tot aanhoudende conflicten, in plaats van de stabiliteit die zij beweren te brengen.

De internationale gemeenschap kan zich niet langer afzijdig houden. Stilzwijgen en passiviteit laten toe dat Israël deze strategie ongestraft voortzet, met alle gevolgen van dien voor Syrië en de regio. Het is tijd dat de wereld verantwoordelijkheid neemt en optreedt tegen deze schendingen, voordat verdere escalatie onvermijdelijk wordt.